Rozdział 18 - Uważaj na każdym kroku...

Stali z Hagridem na skraju Zakazanego Lasu. Malfoy miał nietęgą minę i co chwila nerwowo spoglądał na kępę krzaków, w których co chwila coś szeleściło. Za to Hermiona miała spokojną twarz i z uwagą słuchała poleceń półolbrzyma.
-A teraz posłuchajcie mnie uważnie, bo to będzie wasze zadanie.
Herm nadstawiła uszu, a Draco niechętnie oderwał wzrok od niepokojących zarośli i wywrócił oczami.
-Otóż musicie znaleźć moją maleńką sklątkę tylnowybuchową. Ona jest tam taka zagubiona w tej puszczy... Taka bezbronna...
Smok wzniósł oczy ku niebu, a z jego gardła wydobył się przeciągły jęk. Pociągnął za rękaw Mionę, która już otwierała usta, by pocieszyć Hagrida.
-Dobraa...-westchnął Dracon.-Znajdziemy tego twojego robala... O ile to "maleństwo" wcześniej tyłków na nie spali...
-Malfoy!
-Granger, ty sie nie rozczulaj, tylko chodź!
Chwycił ją za ramię i wbiegł do ciemnego lasu. Nie zwracał uwagi na wrzaski dziewczyny, tylko pędził przed siebie na oślep. Po kilku minutach szaleńczego biegu zatrzymał się i oparł o pień drzewa, dysząc ze zmęczenia. Hermiona usiadła na ziemi, by odpocząć, ale zaraz się z niej zerwała, uświadamiając sobie ile robactwa jet między zgniłymi liśćmi.
-Oszalałeś?!-wydarła się.
-Słuchaj, gdybym ci pozwolił pocieszać tego olbrzyma, to byśmy za trzy miesiące dopiero weszli do tej puszczy!
-On potrzebował wsparcia!-krzyknęła tupiąc nogą ze złością.
-Niby dlaczego?! Bo zgubił obrzydliwą sklątkę?! Powaliło cię?!!!-Dracon był już naprawdę zirytowany.
-Ty w ogóle nie masz uczuć! To przecież żywe stworzenie!-Herm miała łzy w oczach, ale i tak wrzeszczała na całe gardło.
-I co z tego?! Znajdźmy to coś jak najszybciej i wracajmy!-powiedział i ruszył między drzewa. Herm wzniosła oczy ku niebu i powlekła się za nim.

***

Szedł dziarsko przez las, chociaż w środku cały trząsł się ze strachu. Jak on nienawidził ciemnych puszczy! Co chwila spoglądał na mijane krzaki w obawie1, że zaraz zza jednego z nich wyskoczy jakiś hipogryf. Hermiona nic nie mówiąc podążała za nim. Była bardzo niezadowolona z karygodnego zachowania Dracona. Jak on w ogóle mógł tak mówić o Hagridzie?!

Rozglądała się co jakiś czas i za każdym zerknięciem widziała coraz więcej drzew i zarośli. 

-Eee... Malfoy?-zapytała w końcu, by przerwać jakoś tę dziwną ciszę.

-Hm?

-Czy ty wiesz gdzie idziesz?

-Nie.-odpowiedział Smok zgodnie z prawdą.

Miona przejechała sobie dłonią po twarzy i westchnęła z rezygnacją. Co za kretyn!

-To może ja poprowadzę?

Draco odwrócił w jej stronę głowę i dalej szedł przed siebie.

-A po co?

-Bo ty nie wiesz gdzie iść.-wyjaśniła, jakby to było dla niego coś oczywistego.

-A ty wiesz?-zapytał z chytrym uśmieszkiem.

Herm momentalnie pokryła się szkarłatnym rumieńcem i zaczęła się bawić swoimi palcami ze zdenerwowania. Dobrze, że było ciemno...

-Noo... Nie.

-No widzisz? I tak to obrzydlistwo może być wszędzie, więc co za różnica?

Draco było niewygodnie patrzeć przez ramię na dziewczynę, więc zmienił pozycję i szedł teraz przodem do niej, a tyłem do kierunku w którym zmierzali.

-Lepiej nie idź tak, bo jeszcze na coś wpadniesz...-powiedziała Herm.

-Od kiedy ty się tak o mnie troszczysz?-zapytał, unosząc brew i szczerząc zęby w ironicznym uśmiechu.

-Odkąd wlazłeś po kolana w bagno...

-CO???!!!

Malfoy spojrzał pod nogi i pisnął przeraźliwie głośno. Rzeczywiście! Połowa jego nóg była zanurzona w mokradle, a w butach mu aż chlupotało. Zaczął panicznie wrzeszczeć i podskakiwać, przez co pogrążał się jeszcze bardziej. 

-Granger! Ratuj!

-Nie.-odpowiedziała, patrząc z rozbawieniem na jego bezskuteczne próby wydostania się.

-Ratunku!!! Pomocy!!!

-Nie drzyj się tak, bo zwierzęta spłoszysz!

-Niech ktoś mi pomoże!!!

-Zamknij się wreszcie!!!

-RATUNKU!!!

Hermiona wywróciła oczami. "No dobra... Już mu pomogę..."-pomyślała z niezadowoleniem i zaczęła się rozglądać za jakąś grubszą gałęzią. Nie zważając na wrzaski Dracona odeszła kilka kroków na poszukiwanie wielkiego badyla.

-Granger, nie zostawiaj mnie!-usłyszała zrozpaczony krzyk.

-No przecież nigdzie nie idę!

Zauważyła w krzakach długi kij i podeszła do niego. Chwyciła za koniec i jednym szybkim ruchem wyciągnęła go z zarośli. Był obłocony i niestety w połowie lekko nadłamany. Wyrzuciła go czym prędzej i szukała dalej.

-Granger!

-Czego ty ode mnie chcesz?!

-Długi kij leży przy brzegu, mądralo!

-Ooo... Serio?-zapytała szczerze zdziwiona.

Odwróciła się w stronę brzegu i zauważyła wielką gałąź. Podeszła do niej i wyciągnęła z mułu, z głuchym mlaśnięciem. Następnie podała jeden koniec Draconowi, który był już zanurzony ponad pas. Smok chwycił się go kurczowo, a Miona zaczęła ciągnąć. Na początku nie miała oparcia na śliskim podłożu, ale już po chwili Draco zaczął powolutku wychodzić z mokradła. Kilka minut i jęków później stał już cały i zdrowy a brzegu. Połowę ciała miał obłoconą, przez co wyglądał, jakby miał na sobie za wysoko podciągnięte, zielono-brązowe spodnie. Smok popatrzył po sobie i warknął:

-To wszystko twoja wina...

-Moja wina?! To ty szedłeś tyłem!

-Ale to ty zadawałaś mi idiotyczne pytania!!!-Malfoy zacisnął zęby i pięści ze złości. 

-A co?! Nie mogę?!-Miona była naprawdę zirytowana.

Nie dość, że sam przez swoją nieuwagę wlazł w to bagno, to jeszcze zwala na nią! To szczyt bezczelności! Co za palant!

-Nie, nie możesz!-krzyknął głosem, który wręcz ociekał ironią.

-Słuchaj fretko!-Miona wyciągnęła wskazujący palec i przytknęła go do nosa Malfoy'a, który patrząc na niego musiał zezować.-Nie będziesz zwalał na mnie winy, skoro sam wlazłeś do tego mokradła! W dodatku jeszcze cię uratowałam, a ty mi tu masz jeszcze fochy! Teraz byś pewnie już gnił na dnie tego trzęsawiska, gdyby nie ja! Nie możesz chociaż trochę wdzięczności okazać?!

Popatrzyła na niego z goryczą w czekoladowych oczach i odwróciła się na pięcie. Nie oglądając się za siebie ruszyła w las, zostawiając za sobą oblepionego błotem Malfoy'a.

Draco w końcu zamknął usta i otrząsnął się z szoku. "Ale Granger ma gadane."-pomyślał i chcąc, nie chcąc podążył za nią.

Zastanawiał się czy powinien ją przeprosić. Może jednak nie miał racji? Nie! Stop! Chyba już w ogóle zwariował! To tylko szlama, a zdanie szlam się nie liczy! Powinien zastosować zasadę czystokrwistych, arystokratycznych rodów na Granger: "Szlamy i ryby głosu nie mają". Ale ona i tak by pewnie olała to z góry na dół i dalej się wymądrzała. Za jakie grzechy utknął z ta walnięta kujonką w ciemnym lesie, pełnym dziwnych, niebezpiecznych stworzeń i tych głupich bagien?! Po prostu świetnie! Wręcz cudownie!

Pokręcił głową ze zrezygnowaniem i dalej wlókł się za Gryfonką w las, narzekając na swój nędzny żywot. 

Szedł i szedł, ale nigdzie nie widział Hermiony. Chyba ją zgubił w tej przeklętej puszczy... Dookoła były tylko drzewa i krzaki, które co jakiś czas złowieszczo szeleściły. Jeszcze ten mrok... Jak on bał się ciemności!

-Granger...-wyjąkał niepewnie.

-Granger?-powtórzył trochę głośniej.

-Malfoy!

Odwrócił się gwałtownie łapiąc się za serce, w stronę krzewów, z których wyłoniła się Hermiona. Kiedy zobaczył, że to tylko ona odetchnął z ulgą.

-Granger! Chcesz żebym tu zawału dostał?! Jak mogłaś mnie tak zostawić?! Ja się boję ciemności!!!

W tej chwili szybko przycisnął sobie dłoń do ust. Popatrzył na Herm oczami, w których kryła się panika. Za bardzo się rozpędził i wyznał jej swój sekret. Katastrofa!

-Serio?-zapytała, unosząc brwi.-Naprawdę boisz się ciemności?

-Uznajmy, że nic nie słyszałaś, bo jak komuś to powiesz, to wyczyszczę ci pamięć.-warknął.

-A właśnie!-twarz Miony w jednej sekundzie się rozjaśniła.-Chodź, to ci coś pokażę!

Powiedziała i zniknęła mu z oczu.

-Granger, zaczekaj!-krzyknął i ruszył za nią.

-No chodź!-usłyszał jej głos i przyspieszył.

Po kilku minutach przedzierania się przez krzaczyska i zdzierania sobie gardła, podczas wywrzaskiwania najróżniejszych przekleństw skierowanych do roślinności lasu, Malfoy zatrzymał się obok Hermiony i wytrzeszczył oczy.

-Granger, co to jest?!-wydarł się, wskazując palcem na stojące przed nimi zwierzę.

-Testral.-odpowiedziała, przyglądając się z zachwytem mrocznemu, wychudzonemu koniowi, bez źrenic i tęczówek, który właśnie wypuścił w powietrze przez nozdrza obłoczek pary.

Za to Draco patrzył na to z jawnym obrzydzeniem.

-Zachwycasz się ta kreaturą?!-zapytał z niedowierzaniem.

-Nie kreaturą, tylko pięknym, nadzwyczajnym stworzeniem!-zganiła go dziewczyna.

Nagle Testral zastrzygł uszami i zaczął niespokojnie przebierać kopytami w miejscu. Wyglądał na zaniepokojonego, co takim zwierzętom się rzadko przydarza. 

-Granger, co mu je...-Draco zaczął, ale nie dokończył, bo zwierzę stanęło dęba, prawie kopiąc go w twarz i pogalopowało ukryć się w zaroślach. 

-No widzisz co narobiłeś?! Uciekł przez ciebie!-Miona spojrzała na niego z wyrzutem i skrzyżowała ręce na piersi, wydymając usta.

-To n-nie przeze m-mnie...-powiedział drżącym głosem chłopak i wyciągnął przed siebie wskazujący palec.-T-tylko przez t-to!

Herm spojrzała na to "coś", na co wskazywał Draco i oczy jej wyzszły z orbit. Była tak przestraszona, że zapomniała jak się oddycha. Stała tak nieruchomo wpatrzona w poruszający się w ciemności kształt, który coraz bardziej się do nich zbliżał. W mroku kilka metrów przed nimi stała ogromna sklątka. Miała chyba półtora metra długości! Pełzła powoli w ich stronę, a oni cofali się krok po kroku do tyłu. 

-M-Malfoy, c-co to jest?-spytała cichutko Miona.

-Zdaje się, że to jest ten "maleńki" pupilek naszego kochanego olbrzyma...-odparł półgębkiem.-No naprawdę... I że niby ten potwór jest tutaj taki bezbronny i zagubiony...

-Hagrid casem troszkę przesadza...-wyjąkała Herm.

-Troszkę?!-Draco spojrzał na nią jak na idiotkę.

Usłyszeli bardzo dziwny i niepokojący dźwięk. Momentalnie odwrócili się w stronę sklątki, która potrząsnęła tylną częścią ciała.

-Uważaj! Będzie strzelać!-Smok wrzasnął przeraźliwie i rzucił się w najbliższe krzaki, ciągnąc za sobą zdezorientowaną Herm.

Wpadli z impetem między drapiące zarośla, którch kolce zostawiły na ich skórze krwawe zadrapania. Dracon upadł n plecy, a na niego spadła dziewczyna. Chłopak jęknął, bo Gryfonka prawie mu zmiażdżyła klatkę piersiową. Miona też stęknęła krótko, bo twarde lądowanie wycisnęło z jej płuc powietrze. Podparła się na łokciach i popatrzyła ze złością i wdzięcznością w jednym w stalowe oczy blondyna, a on uniósł lewą brew. Usłyszeli świst przelatującej obok z prędkością torpedy sklątki, którą wyrzuciło do przodu podczas wybuchu.

-Malfoy...-Smok usłyszał zrozpaczony głos dziewczyny.-Jak my ją złapiemy i w dodatku przytargamy do Hagrida? Skonfiskowali nam przecież różdżki!

-Nie mam pojęcia, Granger...-westchnął ze zrezygnowniem Draco i wyjrzał ostrożnie zza krzaka.

Nagle dostrzegł coś, co wywołało uśmiech na jego twarzy. Tak, teraz na pewno im się uda!

-Granger, mam pomysł...-oznajmił z przebiegłym uśmieszkiem, a Herm już wiedziała co ta mina oznacza...